Το σενάριο της ταινίας φέρει την πρωταγωνίστρια Ίλια να είναι μία πόρνη στο λιμάνι του Πειραιά.
Έχει όμως κάτι που την κάνει να διαφέρει από τις άλλες πόρνες του
λιμανιού. Η Ίλια όχι μόνο διαλέγει τους πελάτες της αλλά όταν έχει
παραστάσεις το Ελληνικό Φεστιβάλ και όταν είναι Κυριακή δεν δέχεται ποτέ
πελάτες. Τον ίδιο καιρό έρχεται στον Πειραιά ο Αμερικανός "Πρόσκοπος"
Όμερ που επηρεασμένος από τις Φροϋδικές θεωρίες και μία ιδεαλιστική
εικόνα που έχει για την Ελλάδα και θέτει ως σκοπό του να κάνει την Ίλια
"καθώς πρέπει άνθρωπο". Την προσεγγίζει και βλέπει ότι η Ίλια έχει
στρεβλή εικόνα για την αρχαία τραγωδία που όμως υπεραγαπάει. Ειδικά όταν
φτάνει τον Όμερ στα όριά του λέγοντας του πως η Μήδεια
δεν σκοτώνει τα παιδιά της αλλά "πάνε όλοι μαζί στην παραλία". Παίρνει
λοιπόν την απόφαση ο Όμερ να την διδάξει αρχαία Ελληνική Γραμματεία,
Μουσική, Τραγούδι. Όμως ανακαλύπτει η Ίλια ότι ο αγαθών προθέσεων Όμερ
χρηματοδοτήται από το μεγάλο προστάστη του λιμανιού και ενώ διώχνει τον
Όμερ από δίπλα της και καλεί σε επανάσταση τις υπόλοιπες ιερόδουλες με
σκοπό να διεκδικήσουν πιο ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς
Ο Ζυλ Ντασσέν είναι σκηνοθέτης που είχε εκδιωχθεί από τον Μακαρθισμό λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. Σαν μαθητής του Χίτσκοκ δεν παραλείπει ποτέ να φτιάχνει μία ενδιαφέρουσα με ανατροπές πλοκή αλλά και σαν αριστερός δεν παραλείπει ποτέ να περνά τα πολιτικά του μηνύματα μέσα από τις ταινίες του. Η συγκεκριμένη ταινία όσο εύπεπτη και αν φαίνεται ουσιαστικά παρουσιάζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, την οποία συμβολίζει η χαρούμενη πόρνη Ίλια, να την θέλουν πάντα μνηστήρες φαινομενικά αγαθοί και καλοπροαίρετοι ώστε να την διαμορφώσουν όπως αυτοί επιθυμούν κρύβοντας πάντα άλλα πιο "ανεξιχνίαστα" κριτήρια.
Στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960, το Ποτέ την Κυριακή ήταν υποψήφια για τον χρυσό φοίνικα αλλά τελικά κέρδισε μόνο το βραβείο πρώτου Γυναικείου Ρόλου που απονεμήθηκε στην Μελίνα Μερκούρη. Το 1961 ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για τον Πρώτο Γυναικείο Ρόλο για τη Μελίνα Μερκούρη (βραβείο το οποίο έχασε από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που κέρδισε για την ταινία Ζήσαμε στην Αμαρτία (BUtterfield 8, 1960)), για τα ενδύματα για την Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ αλλά και σεναρίου και σκηνοθεσίας για τον Ζυλ Ντασέν. Κέρδισε Όσκαρ όμως μόνο για την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για το τραγούδι "Τα Παιδιά του Πειραιά"[3] , τραγούδι με τις περισσότερες διασκευές σε όλο τον κόσμο και ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. "Τα Παιδιά του Πειραιά" ήταν το πρώτο τραγούδι σε άλλη γλώσσα πλην της αγγλικής που έλαβε τη συγκεκριμένη διάκριση.[4]
Ο Ζυλ Ντασσέν είναι σκηνοθέτης που είχε εκδιωχθεί από τον Μακαρθισμό λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. Σαν μαθητής του Χίτσκοκ δεν παραλείπει ποτέ να φτιάχνει μία ενδιαφέρουσα με ανατροπές πλοκή αλλά και σαν αριστερός δεν παραλείπει ποτέ να περνά τα πολιτικά του μηνύματα μέσα από τις ταινίες του. Η συγκεκριμένη ταινία όσο εύπεπτη και αν φαίνεται ουσιαστικά παρουσιάζει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, την οποία συμβολίζει η χαρούμενη πόρνη Ίλια, να την θέλουν πάντα μνηστήρες φαινομενικά αγαθοί και καλοπροαίρετοι ώστε να την διαμορφώσουν όπως αυτοί επιθυμούν κρύβοντας πάντα άλλα πιο "ανεξιχνίαστα" κριτήρια.
Στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960, το Ποτέ την Κυριακή ήταν υποψήφια για τον χρυσό φοίνικα αλλά τελικά κέρδισε μόνο το βραβείο πρώτου Γυναικείου Ρόλου που απονεμήθηκε στην Μελίνα Μερκούρη. Το 1961 ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για τον Πρώτο Γυναικείο Ρόλο για τη Μελίνα Μερκούρη (βραβείο το οποίο έχασε από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που κέρδισε για την ταινία Ζήσαμε στην Αμαρτία (BUtterfield 8, 1960)), για τα ενδύματα για την Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ αλλά και σεναρίου και σκηνοθεσίας για τον Ζυλ Ντασέν. Κέρδισε Όσκαρ όμως μόνο για την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για το τραγούδι "Τα Παιδιά του Πειραιά"[3] , τραγούδι με τις περισσότερες διασκευές σε όλο τον κόσμο και ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. "Τα Παιδιά του Πειραιά" ήταν το πρώτο τραγούδι σε άλλη γλώσσα πλην της αγγλικής που έλαβε τη συγκεκριμένη διάκριση.[4]
- Μελίνα Μερκούρη-Ίλια
- Ζυλ Ντασέν-Homer Thrace/Σκηνοθεσία/Σενάριο
- Γιώργος Φούντας-Tonio
- Τίτος Βανδής-Γιώργος
- Μήτσος Λυγίζος-Καπετάνιος
- Δέσπω Διαμαντίδου-Δέσπω
- Δήμος Σταρένιος- αντιπρόσωπος του Προστάτη
- Δημήτρης Παπαμιχαήλ-Ναύτης
- Αλέξης Σολωμός-Ο προστάτης, ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο
- Θανάσης Βέγγος-Θανάσης
- Φαίδων Γεωργίτσης-Ναύτης
- Νίκος Φέρμας-Σερβιτόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου