Ο ΔΡΑΚΟΣ 1956

Ο Δράκος είναι ο τίτλος ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, βασισμένη σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Γυρίστηκε στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίστηκε στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Όταν προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες το 1956 αντιμετώπισε εμπορική αποτυχία αλλά και επιθετικότητα μεγάλης μερίδας του τύπου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εφημερίδες της εποχής «Εστία» και «Αυγή», κατηγόρησαν την ταινία ως ανθελληνική ζητώντας την επέμβαση του εισαγγελέα. Ο Δράκος αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις σημαντικές ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αλλά και το Φιλμ νουάρ. Ανάμεσα στα προτερήματα της ταινίας είναι και η μουσική επένδυση, έργο του Μάνου Χατζιδάκι.


 ΥΠΟΘΕΣΗ
 Ένας ασήμαντος τραπεζικός υπάλληλος ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν τρομοκρατημένος συνειδητοποιεί ότι μοιάζει μ’ έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν «Ο Δράκος». Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα καμπαρέ. Μες στη διφορούμενη γοητεία της νύχτας, μία συμμορία του υποκόσμου τον αντιμετωπίζει ως τον γνήσιο Δράκο και μία χορεύτρια του καμπαρέ τον συμπαθεί. Σταδιακά ταυτίζεται με τον καινούργιο του ρόλο, και η επιθυμία του να δραπετεύσει απ’ την γκρίζα του ζωή και να γίνει «κάποιος» τον ωθεί στο να ηγηθεί μιας ληστείας αρχαιοτήτων. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, ο Δράκος βρίσκει τραγικό τέλος.

• Βραβεύτηκε το 1960 στην 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της περιόδου 1955-1959 (ρετροσπεκτίβα).
• Ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Βενετίας.

 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία ... Νίκος Κούνδουρος
Σενάριο ... Ιάκωβος Καμπανέλλης
Διευθυντής φωτογραφίας ... Κώστας Θεοδωρίδης
Μοντάζ ... Νίκος Κούνδουρος
Σκηνογράφοι ... Τάσος Ζωγράφος, Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Ενδυματολόγος ... Ντένη Βαχλιώτη
Μουσική ... Μάνος Χατζιδάκις
Βοηθός σκηνοθέτη ... Χρήστος Βαχλιώτης
Βοηθός διευθυντή φωτογραφίας ... Γιώργος Αθανασιάδης
Μακιγιάζ ... Νίκος Βαρβέρης
Μουσική εκτέλεση ... Ορχήστρα Λέανδρου - Δημήτρης Φάμπας, κιθάρα - Συγκρότημα λαϊκών τραγουδιών Μάνου Χατζιδάκι - Βασίλης Τσιτσάνης, μπουζούκι
Μηχανικός ήχου ... Μικές Δαμαλάς
Ηθοποιοί
Ντίνος Ηλιόπουλος
Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
Γιάννης Αργύρης
Θανάσης Βέγγος
Στέφανος Στρατηγός
Ανέστης Βλάχος
Ανδρέας Ντούζος
Γιάννης Παπαδόπουλος
Θόδωρος Ανδριακόπουλος
Μαρίκα Λεκάκη
Φρίξος Νάσου
Κώστας Σταυρινουδάκης
Μανώλης Βλαχάκης
Ζιζή Βιοπούλου
Κάση Τζάνετ
Ζαννίνο
Νίκος Τσαχιρίδης
Αλέκος Τζανετάκος
Γιάννης Λογύρης
Κώστας Σπαγγόπουλος


ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
Ο Νίκος Κούνδουρος μέσα από τον ΔΡΑΚΟ, μας παρουσιάζει μια εικόνα της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Παραμονές πρωτοχρονιάς, ένας τραπεζικός υπάλληλος που μαραζώνει χρόνια τώρα από μια ζωή μοναχική και δίχως ενδιαφερόν ξαφνικά βρίσκει μέσα από μια παρεξήγηση έναν λόγο να ζήσει.
Φυσιογνωμικά μοιάζει με τον διαβόητο ΔΡΑΚΟ και η αστυνομία τον παίρνει στο κυνήγι-αυτός για να γλιτώσει "βουτάει" στο περιθώριο , όπου οι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ του παρέχουν άσυλο-περνώντας τον προφανως για τον ΔΡΑΚΟ. Εκεί μέσα στο περιθώριο, γνωρίζει και τον αληθινό έρωτα στα μάτια μιας πόρνης, "χτυπημένης" από την κατοχή και τον εμφύλιο.
Αυτή είναι η μια ιστορία που βλέπουμε  μέσ από την οθόνη.
Ο Κούνδουρος όμως μέσα από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών μια απρουσιάζει και μια δεύτερη ιστορία, την οποία ίσως λόγο μπάτζετ, ίσως λόγο λογοκρισίας της εποχής δεν θα μπορούσε να την φιλμογραφήσει.
Η ιστορία του αληθινού ΔΡΑΚΟΥ.
Στην αρχή της ταινίας οι βολεμένοι αυτού του κόσμου μιλάν απαξιωτικά για την δράση του.
Στο μέσο της ταινίας βλέπουμε όμως πως ο κόσμος της φτώχειας και του μεροκάματου τον θεωρούν ΗΡΩΑ, κάτι σαν μετεμφυλιακό ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ-ΛΑΙΚΟ ΕΚΔΙΚΗΤΗ, όπου κλέβει και εγκληματεί γενικότερα ενάντιων της εξουσίας και της πλουτοκρατίας και βοηθάει -ακόμα και προικοδοτεί-τους φτωχούς και τις κόρες τους.
Προσωπικά πιστεύω μεταξύ άλλων το εκπληκτικό στην ταινία είναι πως μας παρουσιάζονται δυο ταινίες.
Η μια του ψεύτικου ΔΡΑΚΟΥ, του καθημερινού ανθρωπάκου
και
η δεύτερη του πραγματικόυ ΔΡΑΚΟΥ, του ήρωα που αγγίζει και ξεπερνάει τα όρια του ΙΔΕΑΤΟΥ.